लकडाउन डायरी: तलाउ जस्तो जिन्दगी कहिले बग्ला!

केही समयपछि मेरो खाना खाने समय हुन्छ, अनि परिवारसँग बसेर मिठो गफमा रमाउदै खाना खान्छु। गफमा ब्यस्त हुँदा त खानाको स्वाद नै पत्तो नहुँदो रहेछ। खाना सकेपछि एकछिन मोबाईलमा फेसबुक, युट्युब हेर्ने गर्छु । फेसबुकमा मानिसले राखेका कुराहरु नियाल्छु; अनि सोच्छु साँच्ची नै मानिसहरुको दैनिक जीवन परिवर्तन भएको रहेछ । कोहिले मिठा खानेकुरा बनाएको तस्बिर देख्छु । कोहिका आफ्नो परिवारसँग बसेर कैद गरिएका तस्बिरहरु देख्छु। मानिसहरु एक किसिमले खुसी नै छन् तर पनि भित्री मनमा पीडा त अवश्य नै छ। तर पीडालाई बिर्सिदै बाँच्न त परि नै हाल्यो ।

यतिकैमा १, २ घन्टा बित्छ अनि बन्द कोठामा बसेर कापी र कलमसँगै एकछिन समय बिताउछु । उसो त म केही नयाँ लेख, साहित्यमा रमाउने मान्छे अनि अहिले त झन समय पाएको छु तेसैले दैनिक केही नयाँ कुरा लेख्ने प्रयास गर्छु। चित्रमा पनि मेरो रुचि भएको हुनाले कपीदेखि भित्तासम्म पनि केही चित्र कोर्छु कहिलेकाँही। यसो गर्नाले समय गएको पत्तै हुँदैन, आखिर समय बिताउनु न छ। यतिकैमा दिउँसो खाजा खाने समय हुन्छ। सबै जना बसेर दिउसोको चिया खाजा खान्छौ। खाजा सकेपछि म आफ्नै संसारमा फर्किन्छु।

साँझको समयमा चराहरुको चिरबिर आवाजसँगै डुब्न लागेको घामसँगै रमाउन खोज्छु। सिसाको कपमा चिया लिदै घरमाथि छतमा जान्छु अनि ती चरा आफ्नो घरतिर लागेको दृश्य देख्छु अनि सोच्ने गर्छु । आखिर हरेक प्राणीलाई आफ्नो ज्यानको माया त लाग्ने नै रहेछ । हरेक चिजको आफ्नो एउटा समय हुदो रैछ, बिहान मन्द मुस्कानका साथ उदायको सूर्य पनि दिनको अन्त्य सङै डाँडामा गएर ओझेल पर्छ । आखिर के नै रैछ र जीवन ? हामी मानव पनि त येस्तै हौ एकदिन आफ्नो धनसम्पती, जग्गा जमिन सम्पूर्ण छोडेर जान नै छ । आखिर साथमा सँगै लियर को मर्छन र ? यस्ता कुरा सोच्दासोच्दै चिया खान नै बिर्सिने रैछु। चियाको स्वाद लिनतिर लाग्छु अनि भगवानलाई धन्यवाद दिन मन लाग्छ आजको दिन जसोतसो कटाईदिनुभयो भनेर।

घडीमा ५ बजेको हुन्छ, अनि व्यायामतिर लाग्छु। हातमुख धुन्छु अनि परिवारसँग गफगाफमा व्यस्त हुन्छु । यतिकैमा खाना बनाउने समय हुन्छ अनि मन लाग्यो भने कहिलेकाही खाना बनाउनतिर पनि लाग्छु। मन लागेन भने कोठामा आएर बङ्ग्र्याङ खाटमा मुढो लडाइँ लडेर मोबाईलतिर हेर्छु। समाचार यसो नियाल्छु, कति जना सन्चो भए कोरोनाबाट भन्ने कुराको समाचार हेर्न खोज्छु। यो गर्दा दिमाखमा सकारात्मक सोच आउने गर्छ। जब हामी कति मरे भन्ने कुराको खोजी गर्न लाग्छौ नि तब हाम्रो दिमाखमा एउटा नकारात्मक छाप बस्ने गर्छ तेसैले कति जना सन्चो भए भन्ने तिरको खोजतिर लाग्छु।

आज लकडाउन भएको १ महिना पुग्यो । किताब लेखपढ गर्ने, चित्रकला, रङरोगन, नयाँ लेख लेख्ने, समाचार हेर्ने सुन्ने मेरो जस्तै बानी भएकालाई खासै यो समय कष्टकर भएको छैन होला भन्ने मेरो अनुभव छ। हरेक दिन मानिस र गाडीको कोलाहलको संगीत बज्ने मेरो टोल अहिले शून्यप्रायः जस्तै छ । भाइरसको महामारी सकिएर प्रकृतिको शाश्वत सुन्दरताको आनन्द लिने दिन कहिले आउला ? चराको चिरबिर नियाल्न र फूलको सौन्दर्यमा लुटपुटिन कहिले पाइएला ? निर्धक्क सडकमा हिँडेर आफ्नो दैनिकीमा रमाउने दिन कति पर होला ? साथीसँग हातमा हात मिलाएर हिँड्ने दिन कहिले आउँला ? साथीहरुको जमघटमा रमाउने दिन कहिले आउँला ? जमिरहेको तलाउजस्तो दैनिकी कहिले नदी जसरी बग्ला ? मेरो मानसपटल यी नै कुराको खोजमा रङमङरिहेको छ ।

यत्तिकैमा बेलुकाको खाना खाने समय हुन्छ । खाना खाइसकेपछि एकछिन टिभीमा समाचार तिर लाग्छु अनि त्यत्तिकैमा निन्द्रा लाग्न थाल्छ अनि सुत्ने समय हुन्छ ।